Silniki Harley-Davidson

Silnik jednocylindrowy – od 1903 r. Model 1903 miał pojemność 400 cm³ i moc 3 KM, a napęd wyprowadzany był z niego za pomocą koła pasowego poprzez pas skórzany na tylne koło. Wersja z 1904 r. miała pojemność 405 cm³ (24,7 cala sześciennego). Gaźnik pozwalał na regulację prędkości w zakresie od 8 do 72 km/h. Napęd na tylne koło nadal przekazywał pas skórzany (o szerokości 3,17 cm). W 1912 r. podstawą oferty Harley-Davidson stał się model X8A z silnikiem 491 cm³ (30 cali sześciennych), który do końca produkcji (1918) udało się powiększyć do 494 cm³ (30,17 cala sześciennego) co pozwalało osiągać 4,34 KM. W latach 1926 – 1934 produkowany był model BA Peashooter napędzany silnikiem o pojemności 350 cm³ (21 cali sześciennych) w dwóch wersjach: dolnozaworowej o mocy (8 KM) i górnozaworowej (12 KM). Zastosowano tu gaźnik Schebler, a układ smarujący miał mechaniczną pompę oleju. Do wyboru był zapłon iskrownikowy lub bateryjny.

Flathead – Harley-Davidson DL

F-head – od 1911 do 1929 r. – silnik V wyposażony w mechaniczne sterowanie zaworu ssącego, używany w modelach 10F.

wyposażony w silnik Flatheadod 1929 do 1951 r. Silnik dolnozaworowy o płaskich głowicach posiadających żeberka chłodzące. Produkowany był w wersjach 750, 900, 1200 i 1340 cm³ (z czego w Europie rozpowszechniła się używana przez armię wersja 750). Silnik 750 spotykany był w oznaczeniach: początkowo Dl – wersja standardowa, DLD – wersja o zwiększonym stopniu sprężania, D – wersja przystosowana do jazdy z wózkiem bocznym, następnie od 1936 r.: WLA – standardowej, WLD – sportowej i WLDR – czysto wyścigowej. W pojazdach Servi-Car, w których również montowano silnik 750, spotykamy natomiast oznaczenia G – standard, GL – wersja z bogatszym wyposażeniem, GA – wersja do zastosowań militarnych, GE – wersja z rozrusznikiem elektrycznym. Silniki z serii G stosowanej w Servi-Carach były wyposażone w bieg wsteczny, którego brak w innych wersjach. 
Silnik Knucklehead, widoczny pod siodłem pedał to rozrusznik nożny (kickstarter).Motocykle z silnikami Flathead o pojemności 1200 cm³ również miały rozmaite wersje: V – standard, VL – wersja o zwiększonym stopniu sprężania, VS i VC – wersja ze skrzynią biegów dostosowaną do jazdy z doczepionym wózkiem bocznym. Budowane w latach 1936 – 1944 Flatheady 1340 cm³ można było spotkać tylko w dwóch wersjach: UL – standard, ULH – przeznaczonej do jazdy z wózkiem bocznym. Po wojnie silniki Flathead przyjęły oznaczenia K (1952 – 1956).

Knucklehead

– od 1936 – żeliwny silnik widlasty o pojemności jednego litra, występował w wersji E – standard, EL – sport, ES – przystosowanej do wózka bocznego. Pierwsza wersja miała problem ze smarowaniem, dlatego w 1941 ukazał się unowocześniony Knucklehead, o dodatkowo zwiększonej pojemności 1200 cm³. Jego wersje to: F – standard, FL – sportowa, FS – wersja przystosowana do wózka bocznego.

Panhead

– od 1948 – silnik widlasty, którego pokrywy głowic przypominały odwróconą do góry dnem patelnię, od czego zawdzięcza swą nazwę. Dzięki zastosowaniu elementów (np. głowicy) z aluminium, udało się zmniejszyć masę motocykli. Ponadto w Panhead uproszczono system smarowania i wprowadzono automatyczne kasowanie luzów w zaworach. Istniały wersje 1000 cm³ o oznaczeniach: E – standardowa, EL – sportowa, ES – przeznaczona do zestawu z wózkiem, oraz wersje 1200 cm o analogicznych nazwach z tym, że literkę "E" zastępowała tam litera "F". Po dołączeniu elektronicznych rozruszników, dołączyły do nich wersje FLE, FLF, FLH, FLHB i FLHF.

 Silnik Shovelhead

"z głowicą jak szufla" pojawił się na rynku w 1966 roku. 

Ówczesny wygląd tego silnika odbiegał od wyglądu nowoczesnych Shovelheadów. Korpus silnika przypominał jeszcze Panheada, podczas gdy cylindry i głowice miały już formę właściwą Shovelheadom. W późniejszych latach silniki te nazywano Early Shovelhead lub Pan-Shovel. W tej postaci V-Twin o pojemności 1200cm³ przetrwał do 1969 roku, kiedy to prądnicę zastąpiono alternatorem, co wiązało się ze zmianą kształtu korpusu silnika. W tej formie można go zobaczyć również we współczesnych silnikch Evolution. W 1978 roku Shovelhead montowany w podwoziu Electry Glide rozrósł się do 1340cm³. Rok później również modele z serii FX dostały powiększony silnik. Shovelhead był produkowany do 1983 roku, a sprzedawany do 1984. Potem nastała era aluminiowego Evolution.

Evolution

– od 1984 r. Nazywany też "Blockhead" ze względu na kształt pokrywy zaworowej. Evolution z racji na przystosowanie do spalanie benzyny bezołowiowej spełniał wprowadzone 1 stycznia 1984 normy ekologiczne, z którymi nie poradziłby sobie jego poprzednik, miał wysoką trwałość, był niezawodny, a przy tym jego klasyczny wygląd pozwolił utrzymać tradycję przedsiębiorstwa.Twin Cam 88 – od 1999 r.

Silnik Twin Cam

– bardzo nowoczesny silnik, przenoszący napęd na tylne koło poprzez pasek zębaty. Jednostkę wyposażono w dwa wałki rozrządu, mikroprocesorowy zapłon i dodatkowe chłodzenie cylindrów w postaci natrysku oleju na denka tłoków przez specjalne dysze. 88 oznacza pojemność skokową wyrażoną w calach sześciennych (daje to 1450 cm³). Wersja 88B stosowana w platformie Softail posiada dwa wałki wyrównoważające, które tłumią drgania silnika.Revolution – od 2001 r. – powstał we współpracy z Porsche Engineering. Jego pojemność skokowa wynosi 1130 cm³, zaś moc maksymalna równa jest 115 KM (84 kW) przy 8500 obr./min. Maksymalny moment obrotowy wynoszący 103 Nm osiągany jest przy 6500 obr./min. Posiada zwiększony o 15 stopni kąt rozwarcia (60 zamiast 45 stopni), jest chłodzony cieczą, ma mokrą miskę olejową, zasilany jest sekwencyjnym wtryskiem paliwa Weber Marelli, ma ułożyskowane ślizgowo wałki rozrządu i wał korbowy, cewki zapłonowe montowane bezpośrednio na świecach. Wyposażony jest też w wałek wyrównoważający eliminujący drgania.

żródło:http://pl.wikipedia.org/wiki/Harley-Davidson

http://motoskansen.pl/art-1113758123-5.html